Waarom voelt dat dan niet zo? Ze is een vrouw, net geopereerd aan borstkanker. Een borstbesparende operatie. Een prachtige vrouw. Maar zo verdrietig. Ze zou toch blij moeten zijn? Alles is toch goed gegaan? Waarom voelt ze zich dan zo down en futloos? Ze vraagt mijn hulp.

In de gesprekken met haar kan ik haar duidelijk maken dat haar gevoel heel normaal is. Toen zij de diagnose borstkanker kreeg, ging zij op overlevingsstand. Er kwam een enorme vechtlust in haar omhoog. En ze is die medische mallemolen ingestapt en heeft het allemaal volbracht. Dat gekkenhuis waar ze in terecht kwam heeft ze doorstaan. Al die onderzoeken, afspraken, chemo’s, bestralingen. Ze ging ervoor.

Dus haar emoties, haar angsten, haar bezorgdheid en haar verdriet heeft ze in die hectische periode geparkeerd. Omdat ze overeind moest blijven. Omdat ze geen tijd had voor al te grote emoties. Ze moest door.

En nu staat haar rollercoaster aan een station en is er ineens wel plaats en tijd voor emoties. Juist als iedereen denkt dat het weer goed met je gaat, gaat het juist even niet zo goed. En dat is verwarrend. En waar kun je dat uiten? Niemand die je snapt. Het is nu toch juist goed? Je kunt nu toch weer verder?

Door haar emoties er te laten zijn, zich te laten uiten en te kunnen vertellen dat haar reactie heel normaal is, krabbelt ze langzaam uit dat zwarte gat.

En dan is ineens het moment daar dat ze intens blij is. Ze is er nog en het gaat goed met haar. Leve het leven!