Bij onze kennismaking is er meteen een klik tussen haar en mij. Dat is fijn want ik ben niet de eerste hulpverlener die ingeschakeld wordt. Maar met de anderen was er geen klik.

Natuurlijk is ze erg verdrietig om zijn dood is. Het klopt ook niet. Dood hoort bij oude mensen. En niet bij jonge kinderen. Ze houdt alleen niet zo van praten. Op mijn vragen krijg ik korte antwoorden. Of vaak een: weet ik niet. Zo komen we niet echt verder.

Ze houdt wel erg van tekenen. Dat doet ze graag. Op mijn vraag of ze haar verdriet dan wil tekenen, gaat ze vlijtig aan de slag. Ze levert een tekening af die tot in detail haar verhaal vertelt. Aan de hand van de tekening kan ze wel praten. Zo beginnen we elke keer, op haar zolder slaapkamertje, met een tekening over wat haar bezighoudt. Het begint op te vallen dat vader en moeder er ook altijd op staan, maar ver uit elkaar. Dat klopt, want ze zijn gescheiden. En het blijkt dat daar haar grootste verdriet zit. De scheiding en de ruzie van haar ouders. In haar ideaal tekening is dat een harmonieus plaatje. De werkelijkheid is helaas anders. Voor mij was het werken met tekeningen nieuw. Van haar heb ik geleerd dat ook op deze creatieve manier een verhaal verteld kan worden. En zo bleek dat haar verdriet ergens anders om ging dan wat aanvankelijk gedacht werd. En kon er gewerkt worden met haar diepe verdriet.