Na ruim 50 jaar samen te zijn geweest met de liefde van zijn leven, is zij overleden na een naar en lang ziekbed. Hij staat er alleen voor. Ondanks de kinderen en de kleinkinderen. En alleen voelt hij zich. Eenzaam zelfs.

Regelmatig verzucht hij dat het voor hem niet meer hoeft. De glans is van zijn leven af. Wat zou hij graag achter haar aan gaan. Het hoeft niet meer. Met zijn huisarts heeft hij al een en ander besproken maar die vindt hem nog te goed. Hij is verder ook kerngezond. Maar zo vreselijk verdrietig. De hele dag denkt hij aan haar en moet hij vreselijk huilen. Dat is toch geen leven meer.

Hij had eigenlijk alleen haar, ze hadden genoeg aan elkaar. Vrienden heeft hij niet. Nog een beetje familie ver weg. Kinderen wel dichtbij maar die vinden dat hij zijn leven nou maar weer eens op moet pakken. Hij kan toch niet blijven huilen…

Het vaak en veel erover praten helpt hem. Er is verder niemand aan wie hij zijn verhaal kwijt kan. Er wordt naar hem geluisterd en dat doet hem goed. Daarnaast schrijft de huisarts hem een “pijnstiller voor zijn ziel” voor. Ook dat helpt, hij wordt er rustiger van. Huilt minder. Maar is nog steeds heel verdrietig.

Tot hij beseft dat hij wel door zal moeten. En er dan ook maar beter wat van kan maken. Vanaf dat moment gaat hij er weer op uit. Met de kleinkinderen, of met die ene kennis. Soms ook alleen, hoe moeilijk dat ook is. Hij begint zijn leven weer op te pakken. Ook al is het voor hem nog steeds glansloos, het voelt niet meer kansloos!